Dün geyik koşularında 14km koştum. Neredeyse 1 yıldır katıldığım ilk yarıştı bu. Tek bana özel bir durum değil tabi bu. Sonuçta pandemiden dolayı çok fazla yarış iptal oldu. Ama benim için bir tık daha erken başladı bu yarışsızlık süreci sakatlıklardan dolayı. Gerçi şu aşamada çok da önemli değil bu.
Bilinemeyen Beklenti
Çok net beklentilerim olmadan katıldığım bir yarış oldu. En son geyik koşularında, gece koşusunda 14km’yi yaklaşık 1 saat 30 dakikada koşmuştum. Tabi ondan sonra uzun bir ITBS sakatlığı süreci geçirdim, sonra tekrar toparladım, tekrar bir iki ufak sakatlığım oldu falan. Baya inişli çıkışlı bir süreç geçirdim. E yarış marış da olmayınca neredeyse 1 yıldır, bu yarışı nasıl bir dereceyle bitireceğim hakkında pek bir fikrim yoktu.
Önceden burada 1:30 koştuğum için yine aynı hedefi koydum kendime. Ama tabi bilinmeyen çok. Daha iyi durumda mıyım, daha kötü durumda mıyım belli değil. Yağan ve yarış anı yağmaya devam eden bütün yağmurlardan dolayı parkur da ekstra çamurlu, kim bilir o nasıl etkileyecek zamanımı vs. vs. Bir çok bilinmeyen. Neyse.
Gereksiz Başlangıç
Yarış zamanı geldi, ben gittim yerimi aldım startta. Pandemiden dolayı startı hedef zamanlara göre gruplara bölmüşler. Beni ilk gruba koymuşlar ilginç bir şekilde. Ben 1:30 diye belirtmiştim hedef zamanımı. Benden daha iyi beklentisi olan bazı tanıdıkları ikinci gruba koymuşlar. Bazı karışıklıklar olmuş herhalde. Çok önemli değil. Ama tabi insan psikolojisi etkileniyor. Etrafımdaki arkadaşlar roket gibi bir başlangıç yapınca ben de ister istemez kendimi onlar kadar olmasa da yüksek bir tempoda başlangıç yapmış buldum.
İlk kilometrenin sonunda zaten nefes nefese kalmıştım. Maalesef bu yüzden tempomu ayarlamak için gereksiz bir bocalamaya sokmuş oldum kendimi. Parkur da düz değil tabi ayarlayamıyorsun öyle kolayca temponu. Bir iniyor, bir çıkıyor. Ben kendimi saçma sapan yorarak çok verimsiz bir şekilde 3km’yi falan bu şekilde geçtim. Ondan sonra en sonunda tempomu bir düzene soktum ama içimden de bu saçma başlangıç yüzünden kötü bir yarış geçireceğim demeye başladım.
Bir Şeyler İşe Yaramış
Neyse ki korktuğum gibi olmadı. Yarışın geri kalanında kendi tempomu buldum ve yarışın sonuna kadar güçlü bir şekilde koştum. Anlaşılan sakatlıklarla boğuşurken yılmayıp yapabildiğim antrenmanları yapmak işime yaramış. Hatta yarışın belli kısımlarında kendimi gayet iyi hissettiğim ve kendimden beklemediğim derecede iyi koşabildiğim zamanlar oldu.
Sonuç olarak 1:20:06’lık bir derece ile yarışı bitirebildim. Beni şaşırtan seviyede iyi bir derece oldu bu benim için. Demek ki çalışmalarım gerçekten işe yaramış çünkü en son bu parkurda yaptığım dereceyi 10dk kadar geliştirdim. Pek şansa olacak bir şey değil. Kendime aferin ve çalışmaya devam diyorum.
Öncelikler ve Sıradakiler
Yarış öncesi aslında en büyük endişem ayağımdaki ağrıydı. Bu ağrı yüzünden biraz tedirgindim. Ama kendime artık yapacak bir şey yok, bu yarışı bitireceğim ve sonrasında önceliğim ayağımdaki bu ağrı olacak diyordum. Çok korktuğum gibi olmadı. Ağrının kendisini hissettirdiği anlar oldu ama performansımı etkilemedi. Zaten zemine dikkat etmekten ve yağmurdan, çamurdan pek ayağımı düşünmeye fırsatım da olmadı o nabızla koşarken. Kendimi epey zorlamışım, ortalama nabzım 181 oldu yarış boyunca.
Neyse sonuç olarak çok güzel bir yarış oldu benim için. Anlamı da büyük bir yarıştı hem pandemi hem de sakatlıklar sonrası ilk yarışım olduğu için. Önümde de planlı bir yarış yok. Pandemiden dolayı hemen her yarış iptal zaten. Bakalım. Ama zaten dediğim gibi şu anda ilk önceliğim şu ayağımdaki sakatlıktan bir tamamen kurtulmak olacak. Sonra bakarız ne var ne yok.