09.02.2018 – Beşiktaş/Ev
Bazen düşünüyorum, hatta bazen değil sık sık. Kendime soruyorum mutlu muyum diye. Bence gayet mutluyum ya. Hatta şu iş belirsizliği bittikten sonra daha da mutlu hissediyorum kendimi.
Bir de açıkçası şu geçenlerde kendi hakkımda yaptığım tanım biraz aklımı açtı, mutluluğuma katkıda bulundu. Bunun nedeni de yine geçenlerde edindiğim şu düşünce. Mutlu olmak için illa yüzde yüz bağımsız olmak gerekmiyor, bir şeye adanmış da olabilir insan hayatta.
…
Galiba beni bu aralar mutlu hissettiren en büyük etken bütün bu düşünceler sayesinde kendimi her şeyden her koşulda bağımsız olmalıyım kafasından çıkarmış olmam. Bu kafa çok stres yaratıyormuş; çünkü böyle bir şeye ulaşması hem çok zor, hem de insanı mutlu eder mi belli değil.
Bir nevi üzerimden bir yük kalkmış gibi hissediyorum. Bir nevi bu kadar hırslı olmam gerekmiyor, kendimi adadığım şeyler belli diyorum. Bunlar için şu okuduğum “The Subtle Art of Not Giving A Fuck” kitabının yazarına da teşekkür ediyorum, ilham verici.